چیزی که این روزا خیلی از ذهنم می‌گذره
اینه که هرکسی چقدر حاضره هزینه بده این روزا
دلیل عمده‌اش هم اینه که هم‌اتاقیای گرامی نشستن هی دستور میدن که وای چرا فلانی این کار و کرد و فلانی اون کارو
مثلا راجع‌به تیم فوتبال
چند درصد ما حاضریم تو این شرایط، یه چیزی که مدت زیادیه داشتیم براش تلاش می‌کردیم و ممکنه همین یه بار شانس اتفاق افتادنشو داشته باشیم و با علم به اینکه اگه ما نباشیم خب یه عده دیگه به جای ما میان، و رها کنیم؟؟؟
یه آنلاین شاپ بود از روز اول اعتصاب کرده بود و مدام استوری‌های حمایتی می‌ذاشت ولی حدود یه هفته پیش یه پیام گذاشت گفت ببخشید که دیگه در توانم نیست هرکی با هر قیمتی که دوست داره بیاد اینا رو بخره
چند درصد اینایی که کشته شدن فکر می‌کردن قراره هزینه رو با جونشون بدن
چندتاشون ته فکرشون به این می‌رسیده که کارشون به اینجا می‌رسه
اینکه یه هم‌اتاقی رو مخ داری که تیپیکال یه آدم بی‌شعور توییتره و هر جایی رو می‌بینه بازه میگه ای مزدورا
اما از اون طرف میانترماشو می‌ره میده و در همین حد هم خودش هزینه نمیده
باعث میشه به اینا فکر کنی
تو این مدت هر اعتراض و اعتصابی که بوده تلاشم این بوده که نخوام روی بقیه هزینه‌ای بذارم
دوستی‌مو با پای ثابت همه کلاسا حفظ کردم و مشکلی هم باهاش ندارم درحالی که بقیه به اونا فحش میدن
احمدی میگفت شماها هییییچ هزینه‌ای دارین نمی‌دین (که با این خیلی مخالفم و خودشم می‌دونست داره چرت میگه)
ولی بعدش گفت برین ببینین چند نفر حاضرن کارشون به حذف ترم برسه و اونجوری هزینه بدن (خب اینجاشو قبول دارم)
البته تو پرانتز هم بگم که بعدش گفت که خب برین تو مسجد بشینین اعتصاب غذا کنین یه هفته که به نظرم این گزینه خیلی خیلی استقبال بیشتری ازش میشه نسبت به حذف ترم
خب حالا از پرانتز بیایم بیرون
داشتم می‌گفتم که
من نمی‌دونم چقدر حاضرم هزینه بدم
من می‌ترسم
نگاه می‌کنم به امیرحسین که کارای اپلایشم درست شده بوده ولی الان ۱۸ روزه تو زندانه
میگم من حاضرم این هزینه رو بدم؟
من به این اعتقاد دارم که سفر چرا بمان و پس بگیر؟
من حاضرم تا کجا پیش برم؟
نمی‌دونم
فیلم مادر کیان و می‌دیدم امروز
رها بود چون چیزی برای از دست دادن نداشت
هنوز به اون بی‌همه‌چیزی (به معنای واقعی کلمه نه به معنای بد) نرسیدم که بخوام رها باشم
و این وابستگی‌ها آدمو می‌ترسونه
