دورِ دورِ دور

همین الان یکی از بچه‌های دبیرستانمون اومد تو پیشنهادای توییتر برای فالو

و من یه جوری ترسیدم که فک کردم منو پیدا کرده و فالو کرده

نه اینکه باهاش مشکل داشته باشم ها 

نه با هم خیلی هم خوب بودیم

ولی همه از دور برام قشنگن 

تا جایی قشنگن که بذارن تنهایی خودمو داشته باشم

نزدیک که میشن چاره‌ای جز فرار ازشون برام نمی‌مونه

از نزدیکی آدما می‌ترسم 

چه به کسی نزدیک بشم

چه کسی بهم نزدیک بشه

همه چی از دور قشنگ تر نیس؟

تو کلیات با هم خیلی مشترکات داریم و می‌تونیم حرفای قشنگ قشنگ با هم بزنیم

ولی وقتی نزدیک می‌شیم چی؟

غیر دعوا و بحث و جدل چی بوده؟

از دور قشنگیا دیده میشه

همون دور بهتره