نه خواب راحتی دارم، نه مایلم به بیداری

خوابام همه عصبی شده 

کافیه یه خبر کوچیییییییییک بد بشنوم 

حتی لازم نیس بد باشه فقط کافیه یکم جنبه منفی داشته باشه

کلیه تلاش‌ها و حال خوبی که براش جون کنده بودم دود میشن می‌رن هوا و ناامیدی مطلق پدیدار میشه

و تنها واکنشم نسبت بهش خوابیدنه

خوابم نمیاد 

ولی بیدار هم نمی‌خوام باشم 

خوابیدن شده یه جور رفلکس به اکثر اتفاقای زندگیم 

پس کی می‌خواد تموم شه این وضع 

اکثر پستای اینجام هم شده ناله 

دست خودم نیس

دیگه چیزی از اعتماد نفسم نمونده 

کجا رفت اون نگین فعال که تو همه چی شرکت می‌کرد و همه جا داوطلب نفر اول انجام کارا بود